Hotel Leipzig

Uiteindelijk aangekomen in het H2Hotel in Leipzig werd ik ingecheckt door Helga. Halflang sluik haar, grote bril, een te krap, tussen de knoopsgaten openpuilend lichtblauw dienstoverhemd, een schuin opgespeld naamplaatje, een vormloze terlenka trambestuurdersbroek met bijbehorende kunststof OV schoenen, een kleine dikweggestifte koortslip en een gezichtsuitdrukking die mij onmiddellijk deed terugdeinzen naar de plek waar ik geacht werd plaats te nemen. Niet achter maar vóór de balie. "IST DAS CLEAR!" Jawohl, dat was onmiddellijk duidelijk. Ik ben nog van de generatie, opgevoed door ouders die de Tweede Wereldoorlog aan den lijve hebben ondervonden, en daardoor dit soort types onmiddellijk associëren met Gestapo Mannschaft, die we nu nog kennen uit de vele films die er over die periode zijn gemaakt. De toon was gezet. Ik was nog niet een minuut binnen of dat gedonder met die langgeleden oorlog begon weer. Was het mijn Hollandse directheid of was het haar Duitse Pünktlichkeit? Het kan wel zijn dat ik een bijdehante opmerking maakte, maar er stond toch echt met grote letters 'SELF CHECK IN' op de eerste balie. Dat had ik geïnterpreteerd als zijnde de zelfafrekensystemen in supermarkten, en was, zo afgeknoedeld als ik mij voelde, achter een lege incheckbalie gaan staan om maar weer eens uit te vinden waar ik wat moest scannen dan wel invullen, om mij toegang te verschaffen tot een welverdiende douche en slaapplek.

De toon waarop zij mij weer voor de balie blafte had veel weg van het accent dat de Duitste personages speelde in de aloude serie Alo Alo. Ik keek Helga in eerste instantie dan ook verbaasd aan, met de vraag in mijn hoofd of ik nu een sketch was binnengestapt en er een grap met mij uitgehaald werd, of dat dit echt was. 

Zo'n 12 uur daarvoor was ik in het centrum van Boedapest ingestapt in een dikke Volvo, om die met een tussenstop in Leipzig, de dag daarna, om administratieve redenen af te leveren in Heemstede. De reis ging voorspoedig, een stukje door Slowakije, dan door Tsjechië, om Praag heen richting Dresden (het is te krankzinnig voor woorden hoeveel duizenden en duizenden, ik overdrijf niet, vrachtauto's je op die route passeert), om vervolgens hier uit te komen voor een maaltijd en een overnachting. Tot Dresden ging het crescendo, maar net voorbij deze stad belande ik in een verkeersinfarct die 2 uur duurde. Voetstaps rijden, optrekken, stilstaan, voetstaps rijden, optrekken, stilstaan, voetstaps rijden, optrekken, stilstaan... en dat 2 uur lang. Toen ik eenmaal uit die gekmakende loop was ontsnapt, was het laatste uur kachelen best wel pittig. Maar goed, er stond vast ergens in Leipzig een warm welkom in een rustig hotelletje op mij te wachten alwaar een fijne Schweineschnitzel, Pellkartoffeln mit einem großen Glas Bier zou worden geserveerd door een vriendelijk lachende serveerster in friswit gestreken Dirndl.

Niet dus. "Ja, maar daar staat toch echt SELF CHECK IN"! Terwijl ik dat zei, liep ik terug naar die eerste balie, wijzend op die tekst om mijn betoog kracht bij te zetten. "We have not been doing that for a year now." "THEN YOU SHOULD REMOVE THAT TEXT" was mijn oprechte verweer. Een paar Duitse gasten die op dat moment door Helga werden ingecheckt stonden er schaapachtig bij. Ik kreeg geen bijval van hen, terwijl zij die tekst ook gelezen moeten hebben. Is dit dan toch die typisch Hollandse bijdehandheid of waren het de vele uren sturen die mij uit mijn slof deed schieten? Enfin, oud en wijs als ik ben, besloot ik het hierbij te laten, sloot braaf achter de Duitsers aan en verzette mijn gedachte naar gebakken aardappelen met mayonaise. Eenmaal aan de beurt bleef Helga streng kijken, blafte alle online ingevulde gegevens nog eens voor, of dat allemaal wel klopte, jajaja, en schoof uiteindelijk een A4 print onder mijn neus die ik 2 maal moest tekenen. In twee vakjes van 2 x 1 cm. My God, welke kneus heeft dit formulier dan ontworpen. Twee maal plaatste ik mijn handtekening minimaal 15 x 10 cm groot over alle geprinte gegevens heen... zo, dat zou ze leren! Haar uitleg in het Alo Alo DuitsEngels, hoe ik in de lift met mijn kamerkeycard naar de juiste verdieping kon komen kwam bij mij niet meer aan. Het zal wel. Eerst Bier!

Leipzig centrum in de avond lijkt een soort Berlijn mini te zijn, overduidelijk voormalig Oost-Duitsland met een megalomaan groot en imposant treinstation én een Gasthaus met dikke schnitzels. En nog veel meer dan waar ik in één avond achter kon komen. Reden om deze stad nog eens wat uitgebreider te bezoeken. Maar dan gaan we niet meer bij Helga logeren.