top of page

Niks.


Een gierende wind jaagt dikke natte tintelende mist om onze twee huisjes, boven klappert er een deur, de kaarsen flakkeren in de tocht, het vuurtje in de ovenhaard knettert, in de ketel die boven het vuurtje hangt borrelen groenten en vlees in een fantastisch geurende tomatensaus.

Ver van de bewoonde wereld zitten we hier op een berg in de uitlopers van de Darkensbergen. In een gebied genaamt Impendle, een uur rijden van het dichtstbijzijnde dorpje Howick. Het ver verwijderd zijn van de vaste wal begint te wennen. Als in een bootje laveren nu al 4 maanden door dit enorme land en verblijven steeds weer op de meest wonderlijke locaties. Nu weer staan we hier na uren rijden en zoeken, aangenaam verrast voor twee Hans en Grietjehuisjes. Bovenop een berg waar zelfs onze Toyota Fortuner-3.0 D4D-Traction-Control-Diff-lock moeite mee had om tot aan de voordeur te komen. Een huisje om te slapen en een huisje om in te wonen. Met rieten daken en muren gebouwd van strobalen aangesmeerd met leem. Een zonnepaneeltje om een accu op te laden waar ’s avonds dan weer een leeslampje mee kan branden. Maar niet te lang want na 2 uur is die op. Veel kaarsen dus. En het meest lekkere bronwater direct uit de kraan. Waar zijn we nu weer beland? En wat moet je hier?

Nou, niks! Dat is een kunst die ik de afgelopen jaren aardig ben verleerd (heb ik het ooit gekend?) maar waar ik de laatste tijd steeds minder moeite mee heb. Zitten we weer in een uithoek, wat nu? Wel, er is hier niks dus je hoeft ook niks! Als je hier zo een tijdje rond cruised dan komt die inspiratie van niks doen vanzelf in je systeem door alleen maar goed om je heen te kijken. Overal zijn namelijk heel veel mensen bezig met niks doen. Dit is niet vervelend bedoeld hoor, integendeel, ik vind het heel knap om een lange tijd niks te doen. Als ik niks doe dan krijg ik de zenuwen, jeuk, ga ik iets verzinnen, draaien mijn hersenen op volle toeren om iets te doen te vinden. Hier is niks doen een vanzelfsprekendheid die volledig geaccepteerd is. En iedereen kan het.

Neem bijvoorbeeld winkelpersoneel. Er is in de grotere winkels altijd meer personeel dan klanten. De meeste werknemers doen dus niks. Restaurants hetzelfde, heel veel personeel in de bediening, weinig klanten, veel serveersters doen dus niks. Wegwerkers, daar zijn er duizenden van. Gestoken in herkenbare werkkleding en voorzien van allerhande gereedschappen staan te praten, lachen of doen een tukje in de schepbak van een graafmachine, geven elkaar aanwijzingen maar daadwerkelijk werken er maar een paar. De meeste doen dus effectief niks. Benzinestations, nooit selfservice, minimaal 3 mensen per pomp terwijl er om te tanken en af te rekenen er maar 1 nodig is. Mensen in onduidelijke wachthokjes wachten op niks. Heel veel kraampjes met spulletjes langs eindeloze wegen waar niemand stopt, ’s morgens uitstallen, ’s avonds opruimen, tussendoor, niks. Als je door dorpjes rijdt zie je heel veel mensen op een bankje, muurtje, stoeltje of gewoon in het gras zitten en kijken (ze kijken mij allemaal altijd heel indringend aan, waar ik in godsnaam nu weer mee bezig ben zeker) en doen niks.

Lekker hoor, dat niks doen is hier tot kunst verheven. Kunnen wij een hoop van leren. Dat begin ik mij nu pas te beseffen. Langzaam dringt het tot mij door dat met niks doen de dag ook wel voorbij gaat, en dat als je honger krijgt je dan pas weer wat hoeft te gaan koken. Dat je met niks doen veel sneller in de lach schiet dan wanneer er nog een hoop moet gebeuren. Jaja, super relaxed. Maar je kan er alleen geen brood van kopen. Dan is wel een dingetje, eens even denken hoe dat dan weer moet…

De storm is gaan liggen, de mist is opgetrokken en de ochtendzon spuit er met volle kracht 34C uit. Weer een dag. Zo ongeveer de 100ste sinds we vertrokken. Ik denk dat ik vandaag, om dat te vieren maar eens lekker niks ga doen. Alleen maar genieten. Maar dat is niet niks, of toch?

Recente Posts
Archive
Volgen kan
bottom of page