Jet en Koosje at Groenfontein
De Retreat at Groenfontein is een prachtig historisch resort midden in de Afrikaanse woestijn. Zeer afgelegen. Een uur vanaf Oudtshoorn waarvan 45 min gravelwegen. Stof, heuvels, bosjes, eindeloos veel bosjes waar zo af en toe een groepje schapen aan knabbelen en verder niets. Wees niet bang te verdwalen, er is maar één weg. Denk niet het nooit te kunnen vinden, het bord naar de afslag is opeens daar en je bent zo blij weer een teken van beschaving te zien dat je gaat stilstaan om het nog eens een paar keer goed over te lezen. Zo kom je uit in Groenfontein.
Een oase of zo je wilt een fontein (bron) midden in alle droogte en uitgestrektheid. Je ziet het, hier is water want hier groeien bomen. Een groot complex tussen die bomen, een voormalige boerderij van meer dan 100 jaar oud is nu de retreat. Een aantal gastenkamers, een gezamenlijke woon- en eetkamer en een schitterende veranda. Geheel selfsupported. Zonnepanelen voor electra en water uit de beek. En natuurlijk zijn er die onvermijdelijke waakhonden, ach nee, deze waren wel rustig.
Je voelde je een minuut geleden nog verloren in de eenzaamheid, nu sta je opeens oog in oog met de eigenaresse van dit complex die je op zeer luide toon welkom heet en naar je kamer sleurt.
Onze gastvrouw is erg direct zal ik maar zeggen. Op leeftijd, gekleed in een door mij intens gehate 3/4 broek en zoals ik al vermoede, hardhorend. "Can I have a beer? No, no, the cave is not so neer”.
Bij het neerploffen in onze kamer hoorde mijn koffer niet op de bank maar op de daarvoor bestemde kist. De toon was gezet.
De echtgenoot en dus kenner van onze kenau was super vriendelijk en kwam onmiddellijk met flessen wijn aanzetten om de boel te compenseren. Er dook later trouwens nog een behulpzame wijnvriendelijke man van haar op. In al die eenzaamheid daar was zij kennelijk toch erg populair. Het werd steeds gezelliger.
Wat opvalt in de Retreat, men dineert gezamenlijk. Aan een lange tafel. Waarschijnlijk om therapeutische redenen. En de gastvrouw bepaald te tafelindeling. Geen ontkomen aan. Met z’n allen eten, alla, ik had graag met een Schots stel nog wat verder gebabbeld maar wij werden onverbiddelijk bij de andere Hollandse gasten ingedeeld.
Elk nadeel heb z’n voordeel want zo kwam het dat we tijdens het diner live tegenover een aflevering van Koot en Bie kwamen te zitten. Jet en Koosje Venendaal namen omslagtig plaats, pal tegenover ons.
Deze twee vrouwen van latere leeftijd, schoven, al discussiërend, net iets te laat aan en begonnen nog voor de soep geserveerd werd in geaffecteerd Blaricums verslag te doen van hun belevenissen, de toestand in de wereld en hoe het nu eigenlijk werkelijk met Zuid Afrika en al die zwarten zat. Gekmakend gebrabbel van een ongehoorde zelfingenomenheid waar maandenlange eenzame opsluiting op zou moeten staan. Maar omdat ze zo op Jet en Koosje leken liet ik ze maar. "Ach nee Jet, dat kun je toch zo niet zeggen, ze is altijd zo overtuigd van dingen, maar ze bedoeld het niet zo hoor, weet je”…
En dan die te grote semi artistiek gekleurde omslagdoeken, grijs lang haar, broekrok 'en dergelijke'. De een psychotherapeute, de ander praktiserend(?) homeopaat. Op latere leeftijd samen gezellig uit de kast gekomen. Er was ervaring met mannelijke partners maar die waren uiteindelijk allemaal gillend naar de buurtzorg gerend (stel ik mij zo voor).
Toen Mieke vertelde -“zeg, en wat doe jij eigenlijk voor de kost?”- dat ze schilderde moest ze terstond 100 foto's op Koosje’ telefoon bekijken van al die 'eeeeeeeenige' kunst die de dames op hun fantaaaastische Afrikaanse reizen hadden gespot. Zonder ook maar één vraag te stellen wat Mieke nou eigenlijk zelf maakt. Onverteerbare hol-brallende klapmutsen. Of ik de foto’s ook wilde zien. Ik heb er een bloedhekel aan op iemand zijn telefoon allemaal goedbedoelde plaatjes te moeten doorworstelen. Vreselijk. De diashow anno 2016. “Nee, sorry, ik zie zonder bril geen reet, ik hou niet van 'kunst' en ik ben aan het eten, laat maar”.
Als die twee waren gebleven dan waren wij de volgende dag uitgechecked.
Maar zo was het niet, zij gingen en wij hebben van Groenfontein uit al die Karoo-vlaktes op onverharde wegen doorkruist, de Swartbergpas heen en terug gedaan, nog een diner en een nacht in de retreat gebleven en het was echt driedubbel super!
Wat een plek, wat een land!
